Brendel’s Fantasy (UK)
Translated by Eugene H. Hayworth.
ISBN 978-1-907822-53-7 (2012)
Höller knows that he will soon die. Instead of withdrawing into the arms of his family, he withdraws from them. His only remaining aim in life is to persuade Alfred Brendel to play the definitive interpretation of Franz Schubert’s Wanderer Fantasy especially for him. Both in his life and dream he is no longer prepared to accept compromises, and he can only muster disgust for his wife’s shameless pursuit of high society thrills and his son’s materialist aspirations.
To their shocked consternation, Höller decides to sell his profitable business and decamps to rural Tuscany. The decidedly odd stranger, who is seen about town with a towel wrapped around his head to prevent it from splitting, inspects the community hall to check its suitability as a concert venue and hires the inhabitants of Castelnuovo’s old people’s home as stewards for the performance. He soon becomes an object of bewilderment for the townsfolk. But will Höller’s humanity be revealed before it is too late?
Günther Freitag received multiple awards for his radio plays and novels. He lives in Leoben, Steiermark (Austria).
Höller knows that he will soon die. Instead of withdrawing into the arms of his family, he withdraws from them. His only remaining aim in life is to persuade Alfred Brendel to play the definitive interpretation of Franz Schubert’s Wanderer Fantasy especially for him. ‘Freitag’s prose, full of humour and pathos, captures Höller’s energy, fury and worldly incomprehension brilliantly.’ – Harry Hall
Brendel’s Fantasy ‚reads a little like a stream-of-consciousness narrative, where the mundane and the bizarre are given equal prominence and emotions ebb and flow.‘ – Scottish Sunday Herald
Brendel’s Fantasy (USA)
Translated from the German by Eugene H. Hayworth.
ISBN 9780983476481 (August 2011)
Höller, a successful manufacturer and Schubert enthusiast in his fifties, has been diagnosed with a terminal brain tumor. Without telling his wife and family about the diagnosis he resolves to sell his business and sets off for Tuscany. Here, Alfred Brendel is to play him the final, ultimate interpretation of Schubert’s „Wanderer Fantasy“. Höller encounters a motley collection of bizarre and grotesque characters, providing the novel with a rich vein of black comedy. A brilliant description of an obsession – subtly amusing and superbly told.
Cavazzoni-variaties
Een meesterschilder dronk half februari een potje verfverdunner en overleed een dag later in het ziekenhuis. Hij had zich ingebeeld dat zijn vrouw, terwijl hij ergens anders woningen schilderde, thuis regelmatig andere mannen ontving. Nadat hij half maart een liter motorolie had gedronken, overleed een eerste monteur in het ziekenhuis. Hij had zichzelf aangepraat dat zijn vrouw het in zijn woning met een meesterschilder deed, terwijl hij auto’s repareerde. Hij wist niet dat de meesterschilder al in februari een potje verfverdunner had gedronken en in hetzelfde ziekenhuis was overleden. Een apotheker overleed half april in een ziekenhuis, nadat hij een paar doosjes van een sterk medicijn tegen hartkwalen en een buisje slaaptabletten had doorgeslikt. Hij meende dat zijn vrouw verhoudingen had met een meesterschilder en met de eigenaar van een garagebedrijf, die beurtelings met haar in zijn huwelijksbed stoeiden, terwijl hij in de apotheek stond en zijn clientèle bediende. Half mei, tijdens de eerste warme dagen, overleed in een ziekenhuis een kapper, nadat hij twee liter van een uiterst giftig haarkleurmiddel had gedronken. In een verwarde afscheidsbrief schreef hij over zijn razende jaloezie, die hij met geen mogelijkheid nog uit zijn hoofd kon zetten. Naar zijn mening ontving zijn vrouw, terwijl hij in zijn salon het haar van zijn clintèle knipte, verfde en watergolfde, die mannen die zich eerder door hem hadden laten bedienen, zoals de meesterschilder, wiens zaak in dezelfde straat lag als zijn salon, de eerste monteur uit het zijstraatje of de zonderlinge apotheker. Dat dezen op het tijdstip waarop hij in zijn wanhoop het kleurmiddel opdronk, niet meer leefden, werd in de rubrieken met het plaatselijk nieuws bestempeld als ‚ironie van het lot‘
Elképzeli csak, hogy valaki megláthatja ôt az udvari tanácsosné fehér pudlijával, és Robert gyorsítja léptét. A kutya örvend a sebességnövekedésnek, párat szökell közbe. Mint egy ittas keringôzô. Csudi, vélekedik egy idôs asszony. Elhangzik e szó, Robert félrenéz.
Kutyát a Stadtparkon át pórázon vezetni kész nevetség. Ám egy fehér pudli csak fokoz bármi ily hatást. Nagyon is teszi ezt az udvari tanácsosné kutyája, ahogy csupaszra van nyírva a hasa és a háta. Lenne akkor legalább fekete, gondolja Robert.
–